Scorpions, Firewind, George Gakis & The Troublemakers, Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας, Αθήνα, 27/10/2010

Παρόλη την καταρρακτώδη βροχή που φρόντισε να μας «δροσίσει» πριν μπούμε στο ΣΕΦ ο Γιώργος Γάκης και οι ανανεωμένοι Troublemakers κατάφεραν να μας «ζεστάνουν» για το μεγάλο θέαμα που θα ακλουθούσε. Αν και τα μεγάλα φώτα του σταδίου ήταν ακόμα αναμμένα το συγκρότημα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και τελικά κατόρθωσε να κερδίσει το αρκετά μεγάλο κοινό που είχε μαζευτεί στη διάρκεια του σετ τους. Το ξεκίνημα ήταν κάπως διαφορετικό με ένα ηπειρώτικό τραγούδι προσαρμοσμένο στα hard rock πρότυπα του Γάκη. Στη συνέχεια ακούσαμε δυο καινούρια κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ του στο οποίο θα συμμετέχουν πολλοί και διάφοροι, ενώ την παραγωγή επιμελείται ο Kip Winger! Με δεδομένη τη λατρεία του Γάκη στον Coverdale δεν θα πρεπε να μας κάνει εντύπωση η διασκευή στο “Gimme All Your Love” με το μικρόφωνο να πηγαίνει στον κόσμο για τα ρεφρέν. Για το “Soldier Of Fortune” στη σκηνή ανέβηκαν οι Fortissimo, ένα μοντέρνο κουαρτέτο εγχόρδων που αποτελείται μόνο από κορίτσια, που έμεινε στη σκηνή μέχρι το τέλος του σετ προσθέτοντας ενδιαφέρουσες πινελιές και στα “It’s My Life”-τότε ζεστάθηκε για τα καλά ο κόσμος- και “Still Of The Night”. Γενικά, η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν πολύ καλή με τον Γιώργο Γάκη να αλωνίζει τη σκηνή με άνεση και αέρα, να παίζει με τον κόσμο, αλλά και με τις Fortissimo! Ο καινούριος κιθαρίστας φαινόταν λίγο σφιγμένος, αλλά η απόδοσή του ήταν καλή, όπως φυσικά και του Mark Cross που άστραφτε και βροντούσε στα μετόπισθεν… Ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα! Γάκης & the Troublemakers: Μη Με Κοιτάς Στα Μάτια, Married Trouble, Fame, Gimme All Your Love (Whitesnake), Soldier Of Fortune (Deep Purple), I Want You To Want (Anything That I Want), It’s My Life (Bon Jovi), Still Of The Night (Whitesnake) Η συνέχεια ανήκε στους Firewind και πρέπει να πω ότι ήμουν αρκετά περίεργος να δω την αντίδραση και την ανταπόκριση του κόσμου στο συγκρότημα του Gus G, καθώς δεν εμφανίζεται και πολύ συχνά στην Αθήνα. Δυστυχώς, η μακραίωνη παράδοση που θέλει τα support σχήματα να αδικούνται από τον ήχο συνεχίστηκε… από τα δυο-τρία πρώτα κομμάτια των Firewind ακούγαμε περίπου τα μισά με την κιθάρα του Bob Katsioni να μην ακούγεται σχεδόν καθόλου και τα τύμπανα στην αρχή να μην ακούγονται καθόλου και μετά να ακούγονται πολύ μπροστά. Αυτό όμως δεν πτόησε καθόλου το έμπειρο συγκρότημα που με χαμόγελο, θετική ενέργεια και πολύ κίνηση πάνω στη σκηνή κατόρθωσε να κερδίσει τον κόσμο, ενώ σιγά σιγά ο ήχος βελτιώθηκε. Το κοινό συμμετείχε αρκετά στο σετ των Firewind, μεγάλο πλήθος χεριών να υψώνονται, ενώ πολύ έξυπνα διάλεξαν να παίξουν και τη διασκευή τους στο “Maniac”, που μπορεί να μην μου αρέσει, αλλά άρεσε στο εντελώς ετερόκλιτο κοινό του ΣΕΦ και αυτό είναι που μετράει!   Ο Gus G αποθεώθηκε όπως άλλωστε του αρμόζει για τη σκληρή του δουλειά, αφοσίωση και φυσικά τη συμμετοχή του στη μπάντα του Ozzy, που είναι η απόλυτη τιμή για έναν Έλληνα metal μουσικό. Στο μπάσο παρατηρήσαμε τη συμμετοχή του Μάριου Ηλιόπουλου από τους Nightrage που αντικατέστησε τον Petro Christo, ενώ η απόδοση του συγκροτήματος ήταν ικανοποιητική λαμβάνοντας υπόψην μας τα θέματα του ήχου, που πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι ήταν τυχαία και τεχνικά και όχι τίποτε άλλο. Αυτό πάντως που κρατάω από το σετ τους ήταν ο ενθουσιασμός και η συμμετοχή του κόσμου, αλλά και η πάρα πολύ θερμή υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στον Gus. Αν στον Ozzy το πιο “metal” κοινό μου φάνηκε χλιαρό, το πιο “rock” κοινό της συναυλίας των Scorpions έδειξε να εκτιμά περισσότερο την προσπάθεια ενός συμπατριώτη μας. Firewind: Head Up High, Destination Forever, Angels Forgive Me, Set The World On Fire, Gus G solo, Firewind Raging, Till The End Of Time, My Loneliness, Mercenary Man, Maniac, I Am The Anger, Falling To Pieces Γιάννης Δόλας Στους λιγοστούς κενούς χώρους που υπήρχαν στην αρένα, ο κόσμος προσπαθούσε να ανασυνταχθεί, να κερδίσει έδαφος και να αποκτήσει μία κομβική θέση για να απολαύσει τη σπουδαιότερη Γερμανική μπάντα στη διαφημισμένη ως «τελευταία» περιοδεία τους. Οι ήχοι των AC/DC, KISS, Metallica κτλ. πριν κλείσουν τα φώτα «ζέσταναν» τον κόσμο που περίμενε ανυπόμονα τους Scorpions…αυτό έγινε στις 10:00 με το ομώνυμο κομμάτι από το τελευταίο studio album της μπάντας. Μία γιγαντοοθόνη (χωρισμένη σε τρία μέρη) στο πίσω μέρος της σκηνής είχε προηγουμένως παρουσιάσει αποσπάσματα από την προετοιμασία του θρυλικού US Festival ’83, ένα από τα ογκωδέστερα σε προσέλευση κόσμου συναυλιακά γεγονότα της δεκαετίας του 80, στο οποίο συμμετείχαν φυσικά και οι Scorpions. Το επιβλητικό drum kit του θεοπάλαβου James Kottak υψωνόταν 10 και πλέον μέτρα πάνω από τη σκηνή ενώ το light show ήταν εξαιρετικό.   Δεν θα σας πω αν οι Scorpions ήταν καλοί (εννοείται), αν ο κόσμος τραγουδούσε τα αμέτρητα hits (εννοείται), αν η μπάντα τα έδινε όλα επί σκηνής (εννοείται)…αυτές είναι εικόνες που έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη όλων μας όλα αυτά τα χρόνια και έχουν σφυρηλατήσει την ιδιαίτερη σχέση ελληνικού κοινού-Scorpions. Θα σας πω όμως τι κρατάω εγώ προσωπικά από αυτή την εμφάνιση των Γερμανών: Το πόσο πολύ έδεναν τα νέα κομμάτια από το εξαιρετικό “Sting In The Tail” με τους κλασικούς ύμνους της μπάντας. Ιδιαίτερα στο “The Best Is Yet To Come”, ο κόσμος όχι μόνο τραγουδούσε με όλη του τη δύναμη αλλά σίγουρα πολλοί αναρωτήθηκαν εάν πρόκειται για κάποιο κλασικό κομμάτι των SCORPIONS! Απίστευτης εμπνεύσεως και ασύλληπτης αισθητικής ήταν το φιλμάκι που παρουσιάστηκε από τη γιγαντοοθόνη κατά τη διάρκεια του drum solo του Kottak! Η αναπαράσταση κλασικών εξωφύλλων των SCORPIONS με πρωταγωνιστές τον Kottak και τη γυναίκα του –σε απόλυτη ενδυματολογική αντιστοιχία με τα εξώφυλλα- ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Τι άλλο κρατάμε...την εικόνα του αιώνιου «έφηβου» Rudolf Schenker, ο οποίος είναι περίπτωση Μπέντζαμιν Μπάντον αφού όσο περνάνε τα χρόνια τόσο καλύτερος γίνεται! Τη φωνή του Klaus Meine που ευτυχώς δείχνει να έχει ξεπεράσει το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε. Την ανθρώπινη πυραμίδα που έκανε και πάλι την εμφάνισή της. Κρατάμε το για μία ακόμη φορά ετερόκλητο κοινό σε μία συναυλία των Scorpions αλλά αυτό που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η εικόνα ενός μικρού κοριτσιού (το πολύ 3-4 χρονών) στους ώμους του πατέρα του και να τραγουδάει όλους (!) τους στίχους του “Wind of change”! Αυτή είναι η μαγεία και ο διαχρονικός χαρακτήρας του rock n’ roll…όσο για εμάς τους μεγαλύτερους, ταιριάζουν «γάντι» οι στίχοι από το προαναφερθέν “The Best Is Yet To Come”: “How can we grow old when the soundtrack of our lives is rock n’ roll”; Klaus, Rudolf, Matthias, James, Pawel, ευχαριστούμε!  Scorpions: Sting In The Tail, Make It Real, Bad Boys Running Wild, The Zoo, Coast To Coast, Loving You Sunday Morning, The Best Is Yet To Come, Send Me An Angel, Holiday, Wind Of Change, Raised On Rock, Tease Me Please Me, Dynamite, Kottak Solo, Blackout, Jabbs Solo, Big City Nights Encore: Still Loving You, Rock You Like A Hurricane  Πηγή: Σάκης Νίκας ,www.rockpages.gr